เสียงร้องของคนงานที่พลัดตกลงไปในหลุมเสาเข็มลึกประมาณ 19 เมตร อาจไม่มีใครได้ยิน แต่เสียงนั้นดังก้องพอที่จะเตือนให้สังคม “ตื่นรู้” ว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องทบทวนความปลอดภัยในการก่อสร้างอย่างจริงจัง
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในพื้นที่ก่อสร้างรถไฟฟ้าสายสีส้มตะวันตกเมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม 2568 ไม่เพียงสะท้อนถึงความอันตรายในพื้นที่ก่อสร้าง แต่ยังตอกย้ำคำถามสำคัญว่า “ความปลอดภัยของคนงานอยู่ที่ไหน?”
คนงานเหล่านี้คือฟันเฟืองสำคัญของการพัฒนาประเทศ แต่บ่อยครั้งพวกเขาต้องเสี่ยงชีวิตในสถานการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้น หากมีมาตรการที่เข้มงวดและจริงจังพอ
เหตุการณ์นี้ควรเป็น “จุดเปลี่ยน” ไม่ใช่แค่เพียงเยียวยาครอบครัวของคนงาน แต่เพื่อป้องกันไม่ให้ใครต้องตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันนี้อีก
อย่าลืมว่า…ชีวิตคนงานไม่ใช่ “ต้นทุนที่ยอมรับได้” เพื่อให้โครงการเดินหน้าสู่ความสำเร็จ นี่ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เกิดจากโชคชะตา นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่มาจากความประมาท สะเพร่า และละเลยมาตรฐานความปลอดภัย
ถึงเวลาแล้วที่เราทุกคนจะไม่ยอมให้เสียงร้องจากก้นหลุม…กลายเป็นแค่เพียงเสียงสะท้อนในข่าวประจำวัน
ถึงเวลาแล้วที่ทุกหน่วยงานที่เกี่ยวข้องจะต้องตรวจสอบ และยกระดับมาตรฐานความปลอดภัยในไซต์งานก่อสร้างทุกไซต์อย่างจริงจัง ไม่เช่นนั้น “หลุมต่อไป” อาจไม่ใช่แค่ความลึก 19 เมตร แต่อาจลึกถึงความเชื่อมั่นในการเยื้องกรายเข้าใกล้ไซต์งานก่อสร้างทุกไซต์
อย่ารอให้เสียงสุดท้ายคือเสียงร้องขอชีวิต
ด้วยความห่วงใยต่อความปลอดภัยของแรงงานทุกคน
#รถไฟฟ้าสายสีส้ม#ชีวิตคนงานมีค่า#สร้างรถไฟฟ้าต้องไม่สร้างโศกนาฏกรรม#ความปลอดภัยต้องมาก่อน#อย่ารอให้เกิดศพต่อไป
