“…ผู้ผิดนัดชำระหนี้ส่วนมาก คือ ผู้ที่ไม่มีความสามารถในการชำระหนี้ ไม่มีเจตนาในการผิดนัดชำระหนี้ เกิดจากการไม่มีงานทำ ไม่มีรายได้ มีรายได้น้อยไม่เพียงพอ ต้องดูแลพ่อแม่ที่ไม่สามารถช่วยตนเองได้ รัฐโดยกยศ.เสียค่าใช้จ่ายในการฟ้องร้องดำเนินคดีผู้ผิดนัดชำระหนี้ปีละกว่า ๑,๐๐๐ ล้านบาท โดยเป็นค่าทนายความในการติดตามทวงหนี้ คดีละ ๕,๕๐๐ บาท ชั้นบังคับคดี คดีละ ๘,๗๕๐ บาท และค่าบริหารจัดการ คดีละ ๑,๒๐๐ บาท แม้บางรายรัฐชนะทางคดีและนำไปสู่การบังคับให้ผ่อนชำระหนี้ แต่แทนที่จะเป็นการทำให้สังคมดีขึ้น กลับส่งผลกระทบทางสังคมให้แย่ลง เงินกว่า ๑,๐๐๐ ล้านบาทต่อปี ที่ฟ้องร้องทำความเดือดร้อนซ้ำเติมให้ผู้ไม่มีรายได้ และชนะคดีได้เงินกลับมาไม่กี่ล้านบาท …”
[inline_related_posts title=”คุณอาจสนใจเรื่องเหล่านี้” title_align=”left” style=”list” number=”4″ align=”none” ids=”” by=”categories” orderby=”rand” order=”DESC” hide_thumb=”no” thumb_right=”no” views=”no” date=”yes” grid_columns=”2″ post_type=”” tax=””]
ขณะที่นักการศึกษาเรียกร้องกรรมาธิการปรับปรุงแก้ไขพระราชบัญญัติกองทุนเงินกู้ยืมทางการศึกษา เน้นการช่วยเหลือคุณภาพคนให้เข้าถึงการศึกษาจนระดับสูงสุด และช่วยเหลือต่อให้มีงานที่ดีทำ โดยเน้นที่พัฒนาคุณภาพคนไม่ใช่ที่เงิน
นายสุรพงษ์ กองจันทึก ประธานมูลนิธิช่วยเหลือทางสังคมเพื่อเด็กและสตรี เปิดเผยว่า กองทุนเงินให้กู้ยืมเงินเพื่อการศึกษา มีวัตถุประสงค์หลักเพื่อเป็นเงินกู้ยืมทางการศึกษา ให้แก่นักเรียนหรือนักศึกษาที่ขาดแคลนทุนทรัพย์ เป็นการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ให้เป็นประชากรที่มีคุณภาพของประเทศ
แม้ทางการเงินบอกว่า หนี้ที่ลูกหนี้ของกองทุนเงินให้กู้ยืมทางการศึกษา(กยศ) เป็นหนี้ที่มีอัตราหนี้เสียสูงสุด (NPLs)ในประวัติศาสตร์เศรษฐกิจของไทย โดยมีผู้ผิดนัดชำระหนี้สูงกว่า ๒.๓ ล้านราย
แต่การศึกษาเป็นการลงทุนด้านทรัพยากรมนุษย์ ความคุ้มค่าจะดูที่การพัฒนาของผู้รับการศึกษา ที่มีความรู้ความสามารถมากขึ้น ไม่ได้ดูที่ตัวเลขทางการเงินดังความคิดของสถาบันทางการเงิน
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๖๐ มาตรา ๕๔ วรรคหก ระบุชัดเจนถึงหน้าที่ของรัฐว่า ให้จัดตั้งกองทุนเพื่อใช้ในการช่วยเหลือผู้ขาดแคลนทุนทรัพย์ เพื่อลดความเลื่อมล้ำในการศึกษา โดยให้รัฐจัดสรรงบประมาณให้แก่กองทุน
เงินที่ใช้ในกองทุนจึงไม่ใช่เงินจากนักเรียนนักศึกษาที่จบแล้วแต่ไม่มีงานทำ ไม่มีเงินเดือน หรือมีรายได้ไม่เพียงพอ นำมาคืน แต่เป็นเงินจากรัฐที่มีหน้าที่ตามรัฐธรรมนูญจัดสรรให้เพียงพอต่อการช่วยเหลือนักเรียนนักศึกษาผู้ขาดแคลนทุนทรัพย์
นายสุรพงษ์ กล่าวว่า นโยบายทางการศึกษาเห็นว่าการลงทุนทางการศึกษาเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าและใช้เงินต่ำที่สุด ดังนั้นรัฐจึงกำหนดส่งเสริมสนับสนุนทางการศึกษา โดยให้เรียนฟรี ๑๕ ปี ตั้งแต่ชั้นอนุบาล ๑ ถึงชั้นมัธยมศึกษา ๖ โดยจัดเงินอุดหนุนรายหัวสนับสนุนทุกคนในระบบการศึกษา
แต่ในระดับอุดมศึกษาหรือปริญญาตรี รัฐสนับสนุนเฉพาะนักเรียนนักศึกษาที่ขาดแคลนทุนทรัพย์ ผ่านกยศ.เพื่อให้มีโอกาสทางการศึกษาเท่าเทียมกับผู้อื่น เพื่อไม่ให้มีความเหลี่ยมล้ำทางการศึกษา
การกู้ยืมต้องชำระหนี้คืนเป็นรายปี ให้เสร็จสิ้นภายใน ๑๕ ปี นับแต่วันที่ต้องเริ่มจ่ายคือวันที่จบ โดยให้ปลอดการชำระหนี้ ๒ ปีแรก จากนั้นปีต่อไปจะจ่าย ๑.๕% ของเงินที่กู้ และปรับเพิ่มขึ้นทุกปีอย่างต่อเนื่อง จนปีสุดท้ายต้องชำระคืน ๑๓% ของเงินกู้ยืมทั้งหมด
หากไม่สามารถปฏิบัติชำระหนี้ตามนี้ได้จะเป็นผู้ผิดนัดชำระหนี้ ที่ต้องถูกฟ้องร้องดำเนินคดี
นายสุรพงษ์กล่าวเพิ่มเติมว่า รัฐโดยกยศ.เสียค่าใช้จ่ายในการฟ้องร้องดำเนินคดีผู้ผิดนัดชำระหนี้ปีละกว่า ๑,๐๐๐ ล้านบาท โดยเป็นค่าทนายความในการติดตามทวงหนี้ คดีละ ๕,๕๐๐ บาท ชั้นบังคับคดี คดีละ ๘,๗๕๐ บาท และค่าบริหารจัดการ คดีละ ๑,๒๐๐ บาท
แม้บางรายรัฐชนะทางคดีและนำไปสู่การบังคับให้ผ่อนชำระหนี้ แต่แทนที่จะเป็นการทำให้สังคมดีขึ้น กลับส่งผลกระทบทางสังคมให้แย่ลง ดังเช่นกรณีของสุนิสา ซึ่งมีรายได้เพียงเดือนละ ๙,๐๐๐ บาท แต่แพ้คดีต้องชำระหนี้คืนกยศ.เดือนละ ๕,๐๐๐ บาท ๙๗ งวดหรือ ๘ ปี ๑ เดือน ขณะที่ต้องส่งเสียเลี้ยงดูครอบครัวที่มีลูกสาววัยประถม และพ่อแม่ที่ชราภาพ ด้วยเงินที่เหลือเพียงเดือนละ ๔,๐๐๐ บาท ซึ่งน้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำมาก
ผู้ผิดนัดชำระหนี้ส่วนมาก คือ ผู้ที่ไม่มีความสามารถในการชำระหนี้ ไม่มีเจตนาในการผิดนัดชำระหนี้ เกิดจากการไม่มีงานทำ ไม่มีรายได้ มีรายได้น้อยไม่เพียงพอ ต้องดูแลพ่อแม่ที่ไม่สามารถช่วยตนเองได้
ดังนั้นการแก้ไขปัญหาจึงไม่ใช่ การบังคับเอาเงินจากผู้ไม่มีเงิน ซึ่งจะยิ่งเป็นการซ้ำเติมและสร้างปัญหาทางสังคมเพิ่มขึ้น แต่เป็นการเข้าไปช่วยเหลือให้บัณฑิตที่จบการศึกษามาแล้ว มีงานทำ สามารถเลี้ยงดูตนเองและครอบครัว จนมีเงินเหลือมาชำระหนี้กยศ.
เงินกว่า ๑,๐๐๐ ล้านบาทต่อปี ที่ฟ้องร้องทำความเดือดร้อนซ้ำเติมให้ผู้ไม่มีรายได้ และชนะคดีได้เงินกลับมาไม่กี่ล้านบาท ถ้านำมาพัฒนาช่วยเหลือให้ผู้กู้มีรายได้ มีงานทำ จะเป็นการเปลี่ยนมุมมองที่ผู้กู้ซึ่งต้องหลบหนีเป็นจำเลยอยู่ด้านตรงข้าม มาเป็นอยู่ด้านเดียวกันที่ต้องเข้าใจและช่วยเหลือกัน
เปลี่ยนทัศนะและข้อมูลผิดๆที่โทษว่าฝ่ายบัณฑิตที่กู้ยืมเป็นผู้กระทำผิด เป็นผู้ผิดนัดชำระหนี้ เบี้ยวหนี้ ไม่มีวินัยทางการเงิน และลงโทษด้วยการคิดดอกเบี้ย คิดค่าปรับ ฟ้องร้องดำเนินคดีเอาผิดกับผู้กู้ยืม
มาเป็นเห็นข้อจำกัดของผู้กู้และช่วยเหลือผู้กู้ให้มีความสามารถชำระหนี้ การที่ผู้กู้ไม่มีงานทำหรือมีรายได้ต่ำ เป็นปัญหาทางสังคมที่รัฐมีหน้าที่แก้ไข ให้บัณฑิตทุกคนมีงานทำ มีรายได้เพียงพอต่อการดำรงชีพ และมีเหลือพอต่อการชำระหนี้ ทั้งรายได้ของผู้จบปริญญาตรีต้องไม่ต่ำกว่า ๑๕,๐๐๐ บาทต่อเดือน อันเป็นการให้ใช้ศักยภาพจากการศึกษาอย่างเต็มที่
ปัจจุบันสภาผู้แทนราษฎรกำลังอยู่ระหว่างการปรับปรุงร่างพระราชบัญญัติกองทุนเงินให้กู้ยืมทางการศึกษา เพื่อให้เป็นประโยชน์ต่อนักเรียนนักศึกษาอย่างมากที่สุด
นายสุรพงษ์เรียกร้องให้คณะกรรมาธิการวิสามัญพิจารณาพระราชบัญญัติกองทุนเงินให้กู้ยืมทางการศึกษา ยึดนักเรียนนักศึกษาที่ขาดแคลนทุนทรัพย์เป็นศูนย์กลาง ไม่ยึดมาตรการทางการเงินเป็นที่ตั้ง เพื่อช่วยกันพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ทางการศึกษาให้สามารถศึกษาพัฒนาได้สูงสุด และใช้ศักยภาพในการมีส่วนร่วมพัฒนาประเทศด้วยการทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ
ซึ่งรัฐจะต้องเป็นผู้จัดสรรงบประมาณให้กับกองทุนอย่างเพียงพอให้แก่นักเรียนนักศึกษาทุกคนที่ขาดแคลนทุนทรัพย์ เงินกองทุนต้องช่วยเหลือสนับสนุนถึงระดับสูงสุดของการศึกษาคือปริญญาเอก
ตลอดจนไม่มีดอกเบี้ย เบี้ยปรับ ฟ้องร้อง บังคับคดี อายัดทรัพย์ ขายทอดตลาด จากผู้กู้ยืมที่มีความจำเป็นไม่สามารถชำระเงินที่กู้ยืมได้
อีกทั้งมีมาตรการและกลไกในการช่วยเหลือนักเรียนนักศึกษา ผู้กู้ยืมที่ขาดแคลนทุนทรัพย์ ได้มีความสามารถในการศึกษาจนถึงระดับสูงสุด เพื่อขจัดความเหลื่อมล้ำทางการศึกษา และสามารถทำงานมีรายได้ตามความรู้ความสามารถที่ได้ศึกษามา เป็นทรัพยากรมนุษย์ที่มีคุณภาพของสังคมและประเทศชาติ
