(ตอน) ป่า-สัตว์ป่า-คนป่าไม้…ในอดีต(1)
หลายเสียง…ส่งข้อความถามมา “คุณไปแค้นเคืองเรื่องอะไร?? กับใคร?? ในกระทรวงทรัพย์ ฯ เจาะอยู่นั่นแหละ….”
ตอบ…ไม่มีครับ มีก็แต่ใจที่ผูกพันกันมา ตั้งแต่ยังเป็น กรมป่าไม้โน่น
เมื่อ พ.ศ. 2516 ผมแทบจะหาแผ่นดินซุกหัวหนีตาย ไม่รอด ที่ฝ่ายอำนาจมืดทรราช ตามล่า ตามฆ่า…
เล่าให้ฟังนิดหนึ่งก็ได้…
วันที่ 12 เมษายน พ.ศ. 2516 (ก่อน 14 ตุลา 16-6เดือน)
ผมกับคุณไพบูลย์ สุขสุเมฆ (เสียชีวิตไปแล้ว) เป็นนักข่าวอยู่ที่หนังสือพิมพ์ “สยามรัฐ” ได้รับคำสั่งจาก “หัวหน้าข่าว” ให้เตรียมตัวเดินทางไปทำข่าว…ด่วน!!
เรา 2 คน ก็พร้อมเดินทาง…ในชุดเสื้อตัวกางเกงตัว นั่งรอคนมารับเพื่อเดินทาง ซึ่งไม่ทราบมาก่อนว่าจะไปที่ไหน?
คืนนั้นเวลาประมาณ 2 ทุ่มเศษ มีรถราชการมารับที่หน้าโรงพิมพ์ ถนนราชดำเนิน
ออกเดินทางไปพักใหญ่…เข้าเขตจังหวัดกาญจนบุรี ก็ได้ข้อมูลจากเจ้าหน้าที่ที่นำเราไป เพียงเคร่าๆ ว่า คืนนั้น เป้าหมายคือ…
พื้นที่รักษาพันธุ์ป่า ทุ่งใหญ่ฯ…ไม่รู้จริงๆ อยู่ตรงไหนของประเทศไทย แหละเมื่อไหร่จะถึงที่หมาย
รู้แต่ว่า…คนที่นำทางเราไปกับรถจี๊ปแลนด์โรเวอร์ ของกรมป่าไม้ กับ เจ้าหน้าที่ อีก 3 ชีวิต รวม 5 ชีวิต
มาตื่นเต้นเอาเมื่อนำรถลงแพข้ามแม่น้ำ ไปขึ้นฝั่งแล้ว ความมืดมิดสนิท 2 ข้างทาง ที่มองผ่านแสงไฟหน้ารถ ขึ้นเขาลงห้วย ไปประมาณ 2 ชั่วโมงเศษ เราจึงรู้ว่า กำลังเดินทางไปยังจุดนัดพบกับกลุ่มนักศึกษาที่รอเราอยู่ กลางป่า ใช้เวลาอีกประมาณ ไม่เกินชั่วโมง
ระหว่างที่รถโยกไปโยกมา…เราสวนทางกับ ยีเอ็มซี มีคนนั่งในรถแต่งตัวคล้ายคนในเครื่องแบบ…
ข้าราชการป่าไม้ คนนำทางเรา เขาบอกว่า “นักล่าสัตว์”
ก็พอเดาออกว่า นักล่าสัตว์พวกนั้น..เป็นพวกมีสี มีเส้น
แล้วก็รู้ต่อมา…อีกนิดเดียวเราจะไปถึงที่หมายแล้ว
แต่ระหว่างที่รถกำลังลุยป่าข้ามห้วยโยกไปโยกมาอยู่นั้น…ได้กลิ่นเหม็นโชยมาตลอดเส้นทาง
“กลิ่นซากสัตว์ป่าที่เขาล่าเอาแต่เขาของมันไป…ทิ้งซากไว้” คำสงสัยก็เข้าใจมากขึ้น นั่นคือกลิ่นซากของ กวางป่าขนาดใหญ่ พวกมันไม่สามารถเอาขึ้นรถได้ทั้งตัว
ชั่วมากๆ….
ถึงที่หมาย…ริมกอไผ่ พบแคมป์พักนักศึกษาที่ล่วงหน้าไปรอพวกเราอยู่
หลังจากจัดที่พักกลางดิน…”พักเอาแรงก่อน…พรุ่งนี้ลุยต่อ” ข้าราชการป่าไม้บอกกับเรา เหมือนไม่มีอะไร้เกิดขึ้น
ผมกับคุณไพบูลย์…คุ้นกับการใช้ชีวิต “นอนกลางดิน กินกลางป่า” ไม่รู้ร้อนรู้หนาว คิดในใจว่า “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด”
ดูเวลา…ตีสองกว่า ท่ามกลางอากทศหนาวเย็น มืดมิดและวังเวงน่าตื่นเต้น
ล้มตัวนอน…หูได้ยินเสียงเครื่องปั่นไฟอยู่คนละฝั่งลำห้วย
อะไรเกิดขึ้น..,ทำไมเราถึงมีความผูกพันกับ กรมป่าไม้ ด้วยชีวิต
ที่คิดว่า..ผมมีเบื้องหน้าเบื้องหลังกับ กรมป่าไม้ หรือข้าราชการ ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดกับใคร ในกระทรวงทรัพย์ฯ
จะเล่าความในใจให้คนเป็นใหญ่ยุคใหม่…ได้รู้ไว้ประดับบารมีกันต่อไปครับ..
#ชัยอารีย์ #สืบจากข่าว : รายงาน
