ราชอาณาจักรไทยกับสาธารณรัฐประชาชนจีนสถาปนาความสัมพันธ์ทางการทูต ครบรอบ 48 ปี ในปี 2566 แต่หากจะพูดถึงความสัมพันธ์ที่มีหลักฐานก็มากกว่า 800 ปี ตั้งแต่สมัยสุโขทัย ดังนั้นจึงอย่าสงสัยอะไรกันอีก เพราะไทย-จีนยังไงก็ต้องคบกัน เหตุผลเพราะการค้าสองฝ่าย 8 หมื่นล้านดอลลาร์ต่อปีมุ่งสู่แสนล้าน ทุเรียนไปจีนปีที่แล้ว 7.8 แสนต้น ปีนี้คาดว่าจะถึง 1 ล้านตัน การท่องเที่ยวที่เราต้องอาศัยนักท่องเที่ยวจีน การลงทุนที่จีนมาลงทุนเพิ่มมากขึ้น การกำหนดนโยบายนั้นต้องเอาผลประโยชน์ที่เป็นจริงมาเป็นที่ตั้ง ฝ่ายการเมืองต้องเก็บเกี่ยวให้ได้ทั้งเรื่องเศรษฐกิจและความมั่นคง
ขณะที่จังหวะเวลา ยุคนี้เป็นของเอเชีย จีนกำลังผงาด ทุกคนล้วนอยากคบค้าจีน และไทยคือศูนย์กลางของอาเซียนในภาคพื้นดิน ได้เปรียบประเทศอื่นๆ ประกอบกับนิสัยคนไทยนิยมต้อนรับชาวต่างชาติ ไม่มีข้อจำกัดด้านศาสนา หน้าที่ของประเทศไทยคือต้องสร้างมูลค่าเพิ่มในตัวเองให้ได้ ให้เขาต้องการเราเพื่อสร้างแรงต่อรองได้ เช่นทำอย่างไรให้ BRI เชื่อมต่อกับ EEC
ช่วง 48 ปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ไทย-จีน พัฒนาใกล้ชิดกันมาก เราเห็นจีนก้าวขึ้นมาเร็วมากหลังเปิดประเทศ เพราะจีนพัฒนาด้านทุนมนุษย์ เป็นตัวอย่างให้เห็นว่า หากจะตามให้ทันโลกก็ต้องลงทุนด้าน “ทุนมนุษย์” ให้มาก ขณะเดียวกันจีนได้ใช้ประโยชน์มากจากผลงานวิจัยและพัฒนา (R&D) นำมาใช้เป็นรูปธรรม และไทยก็พยายามหันมาทำเรื่องนี้อย่างจริงจัง
การประชุมนักธุรกิจชาวจีนโลก (WCEC) เมื่อ 24-26 มิถุนายน 2566 ที่ผ่านมา ซึ่งไทยเป็นเจ้าภาพนั้น ไม่ใช่นักธุรกิจจีนมาร่วมประชุมแค่ 3,000 คน แต่ในความเป็นจริงมากถึง 5,600 คน รวมผู้ติดตาม ซึ่งเชื่อว่าก่อให้เงินสะพัดมหาศาลทั้งค่าใช้จ่ายรายหัว ค่ากินค่าใช้ในช่วงที่อยู่เมืองไทยและจะมีการเจรจาด้านการค้าการลงทุนกับไทยตามมาอีกมาก นั่นคือข้อพิสูจน์ว่า จีนกับไทยคือคู่ค้า ไม่ใช่ คู่แข่ง
