ตอน ฐาน…คนยากจนกับคน “อยากจน”
อยู่ดีไม่ว่าดี…พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา รักษาราชการ รมว.มท.1 ที่กำลังเตรียมตัว กลับบ้าน ไปอยู่กับครอบครัวอบอุ่น ถูกทัวร์ถล่มยับ ขับไล่ไสส่ง…
ไปไหนก็ไป…ไปให้พ้นอำนาจตรงนั้นเสียที อยู่ไปก็ไลน์บอย
คิดได้อย่างไร…ไปรังแก “เบี้ยยังชีพคนแก่” รังแกคนจน…ใจจืดใจดำยิ่งนัก!!
นั่นแหละ…เหตุที่ทัวร์ไปลงที่มหาดไทย ก็เพราะท่านไปลงนามเห็นชอบ การออกระเบียบ หลักเกณฑ์ ไปตัดเบี้ยผู้สูงอายุ แม้จะชี้แจงว่าไม่เกี่ยวไม่ข้องกับ มหาดไทย
ก็ดูเหมือน “คว้างงูไม่พ้นคอ” อยู่ดี
เพราะ…ระเบียบกระทรวงมหาดไทย ว่าด้วยหลักเกณฑ์ การจ่ายเงินเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุ…ทั้งหมดลงนามโดย พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา รมว.มท.ชัดเจน
ถ้าไม่ถูกไม่ต้องกับบริบทใดบริบทหนึ่ง…ทำไมไม่แก้ไขหรือโต้แย้งไว้ก่อน
จะบอกว่า ไม่รู้ไม่เห็น…ได้ยังไง??
นี่แหละ…จุดบอดในสิ่งที่ “มองเห็น” ระหว่าง “คนยากคนจน”. กับคนไม่จน แต่ ”อยากจน” มาใส่เข่งไว้ด้วยกัน…กลับ “มองไม่เห็น” ผลกระทบ ที่เกิดขึ้นตามมาทีหลัง
ตัวเลขคนจนจริงๆ…กับคนรวยที่เข้ามาสวมสิทธิ์ร่วมกัน อาจจะเลือกตรวจสอบได้ จึงเข้าไปอยู่ในกรอบของการ “เลือกปฏิบัติ” ในฐานการสร้างบุญคุณต่อกัน
ที่รัฐบาลเอาไปรวมไว้ในฐานเดียวกับคนยากจน…แหละ “คนอยากจน”
คือ…ส่วนที่พึงมีพึงได้จากคะแนนนิยม ที่ใช้งบประมาณแผ่นดินมาลงทุน
พอมาถึงจุด…ไม่ต้องการสิ่งนั้นแล้ว ก็หาทางผลักไสออกไป ให้เป็นภาระของ รัฐบาลต่อไป ปลดเงื่อนกันเอาเอง
นี่คือ…การเมือง ที่เอางบประมาณแผ่นดินมาผูกยึดไว้กับคำว่า “รัฐบาลฝ่ายอนุรักษ์นิยมแบบไพร่” ใช้คนจนเป็นฐานมัดติดเอาไว้ใช้ กับอำนาจการปกครองของพวกเขา
แน่นอน..ทุกคนทีเกิดในฐานคนจน ดิ้นไปทางไหนก็ไม่หลุด ตกเป็นทาสอำนาจรัฐตลอด
เพราะเรามิอาจจะเลือกเกิดมาในตระกูล ลูกท่านหลานเธอได้
ถ้าเลิอกเกิดได้…เขาคงเลือกเกิดตระกูล “เผ่าจินดา” สบายกว่าเยอะเลย
ใช่ไหมครับ…พี่น้อง
