ตอน ความหวัง…ที่รออยู่
เมื่อ…นักการเมืองแต่ละขั้ว จับมือกันเดิน ออกจากมืด และเริมมองเห็นแส่งสว่างปลายอุโมงค์พร้อมๆกันแล้ว
รีบปลดป้ายแสลงใจตัวเองบางป้ายข้อความ ออกให้พ้นจากหน้า “ถ้ำอำนาจ” ได้แล้ว…เช่น
“พวกนักการเมือง…ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร”
“พวกนักการเมือง…ไม่มีสัจจะในหมู่โจร”
“มีลุง..ไม่มีเรา”
“ไม่เอาเผด็จการ”
ฯลฯ
แล้วเร่งขึ้นป้ายใหม่ไปติดตั้งไว้หน้าพรรค “ร่วมสลายขั้วเพื่อชาติ” ตัวโตไปให้เห็นเด่นชัด,ในการสลายขั้วครั้งนี้ มีเป้าหมายชัดเจน เราจะไม่กลับไปทำไม่ดีกันอีก…เช่น
“พวกเราจะไม่ร่วมกันโกงชาติโกงประชาชน”
“พวกเราจะไม่รักชาติจนน้ำลายไหล”
อธิบายให้กับประชาชนเข้าใจได้…รัฐบาลชุดนี้ รับใช้ประชาชนทั่วถึง ได้
ไม่มีการเลือกขั้วเลือกข้าง…แต้มสีเสื้อแบ่งชนชั้น!!
ที่เขานินทากันว่า…ตอนหาเสียงปากคอสั่นกับคำสัญญา ขอรับใช้พี่น้องประชาชนตลอดไป
หลังได้รับเลือกตั้ง…ไปรับใช้นายทุนพรรค วิ่งเต้นหาอำนาจเพื่อถอนทุนคืน
ปากกล้าในสภาฯ…ขาสั่นเมื่อชาวบ้านถามว่า “มึงหายหัวไปไหน ไม่เห็นหัวพวกกูเลย”
ไอ้พวกปากหวานก้นเปรี้ยว…รูปหล่อพ่อรวย หัวนอก ใจทรยศแผ่นดิน ลืมถิ่นกำเนิด มองไม่เห็นกำพืดตัวเอง ที่พงศ์เผ่าเหล่ากอ หนีตายมาอาศัยแผ่นดินไทย จนออกลูกออกหลานมารกบ้านรกเมือง เนรคุณแผ่นดินเกิด
อย่าเอาเข้ามา…เป็นตัวเลือกรับใช้ประชาชนอีก
แผ่นดินนี้…สังคมไทย วัฒนธรรมล้ำค่า ครอบครัวที่เคยอบอุ่น อยู่อย่างพอเพียง ปลอดภัยในชีวิต ไม่ตกเป็นทาสใครต่อไปอีก
จาการเอาใจใส่ ในการบริหารใช้หลักธรรมรภิบาล ของรัฐบาล มาจากนักการเมืองคุณภาพ ที่พวกเราเห้นหาเลือกเขาเข้า
ไม่มีแผ่นดินไหนสุขใจเท่าแผ่นดินไทยหรอกนะ!!
แสงสว่างเริ่มส่องทางให้เรามองเห็นแล้ว…เราประชาชนก็ต้องร่วมมือ
ส่งเสริมคนดี ให้คนดีปกครองบ้านเมือง…ผลักไสคนชั่วออกไปให้พ้นคนดีให้ได้
เป็นความหวังของทุกคน..ไช่ไหมครับ!!
