นั่งอ่าน….ปัญหาการป้องกันไฟป่า หมอกมลพิษ และการเตรียมการ “รับมือ” ในทุกพื้นที่ภาคเหนือ เป็นวาระแห่งชาติ….
ท่าน รมว.ทส.พล.ต.อ.พัชรวาท วงษ์สุวรรณ นั่งหัวโต๊ะแจงรายละเอียดของนโยบาย…ในที่ประชุมใหญ่ เมื่อวันที่ 8 พย.66
ก็พอมองเห็น…บางบริบท ที่เป็น “นโยบาย” ที่ ข้าราชการ จะต้องนำไปเป็นแนวทางปฏิบัติ ให้เกิดเป็นรูปธรรมขึ้นมา
เราฝ่ายประชาชน….ก็พอมองเห็นลางๆ งานนี้คือตัวชี้วัด ที่เป็นภาระกิจสำคัญ จะเกิดพลังด้าน บวก หรือ ลบ ก็ต้องพิสูจน์ทราบ…
หน่วยราชการต้องปฏิบัติ…หนักอยู่ที่ “กรมอุทยานฯ” ท่าน “อรรถพล เจริญชันษา” ตำแหน่งอธิบดีฯ ก็ไม่น่าห่วงงานด้าน “ลุย” ท่านถนัดอยู่แล้ว
แต่ถ้าปล่อย..ให้ข้าราชการแค่คุ้นเคยกับงานบริการนาย รู้แค่ ใช้กฏหมายขู่ชาวบ้าน คงเหนื่อยแน่นอน
“ผู้มีส่วนร่วม” ที่มองเห็น คือ…ฝ่ายปกครองส่วนท้องถิ่น…คือกลุ่มที่อยู่ “ใกล้ปัญหา” ที่สุด มีพลังมวลชนซ่อนไว้ ทำไม่จูงมือมมาร่วมเดินทางแก้ปัญหาด้วยกัน
กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน อบต. อบจ. ผู้ว่าฯ นายอำเภอ นี่คือ…“ผู้นำ” ที่ชาวบ้านรู้จัก แอบอยู่ข้างๆ “ต้นเพลิง” พวกเขารู้ๆกันทั่ว “มือเผาป่า” คือใคร??
จงเข้าใจให้ตรงกัน…อีกด้านหนึ่ง การเผาป่าเพื่อประโยชน์ของใคร ที่คนรอบๆต้นตอไฟป่า ไม่กล้าแตะต้อง ยังคอยเป็นกองทุนหนุนชาวบ้าน นั่นแหละ ต้องจับเข่าคุยกัน
เพราะตัวกระตุ้น สิ่งที่ชาวบ้านในพื้นที่รอคอย…หลังเผาป่า คือ เห็ดโคน เห็ดเผาะ ผักหวาน ราคาแพง
ผลประโยชน์ที่คอยชุบเลี้ยงชีวิตพวกเขา…หลังเผาป่า,รออยู่ข้างหน้า คือ แปลงปลูกข้าวโพด ที่นายทุนเอาเมล็ดพันธ์ ไปเป็นทุนสำรองให้
ราคาข้าวโพด…ดีวันดีคืน,นายทุนคือตัวเชื่อมสำคัญ ที่ชาวบ้านติดกับดักกันมานาน
ชาวบ้านแทบทุกครัวเรือน…อยู่กับ “ภูมิปัญญาพื้นบ้าน” เผาป่า…หาเห็ดเผาะ เห็ดโคน ผักหวาน แปลงข้าวโพด แค่นี้เขาก็พอใจ
มากกว่า…มาชวนให้เข้าร่วมโครงการ “ดับไฟป่า” ใครจะกล้าไปเปลี่ยนวิถี “ภูมิปัญญพื้นบ้าน” ได้
วันนี้…มีภาพประกอบให้ท่านทั้งหลาย ที่ใช้แผน ภูมิปัญญาในห้องประชุม มาแก้ปัญาไฟป่า…เขาเริ่มเผาป่าบนดอยเชียงใหม่…ยังไม่มีฝ่ายไหนไปดับไฟป่าได้เลยครับ…เจ้านาย
