ที่มาของ…ความทุกข์ หลังส่งความสุขปีใหม่
เริ่มกลับมานับ 1 กันใหม่ กับผลสะท้อนบทเรียน ให้เห็นตำตา ในวัน “ลืมตาย” รอดพ้นมาได้…
ก็นับว่าบุญรักษา นำพาชีวิต กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา กับครอบครัวที่อยากโอบกอด
ก็คงเข้าใจตรงกัน…ไม่มีใครอยากพลัดพรากจากกัน ในทุกวัน ที่เป็นมงคลชีวิต
แม้บางครอบครัวเพิ่งสำนึกผิด ขออภัย่ที่ทำไปเพราะขาดสติ…ที่ไม่เคยหลายจำ
เอาเป็นว่า เราขอตั้งข้อสังเกตุไว้ ให้ทุกฝ่ายช่วยคิดและติดตามดู…ตัวเลขความสูญเสีย 10 วันอันตราย ทางราชการเหมารวม มากไปหรือเปล่า??
เพราะเท่าที่เห็นเหตุแห่งความสูญเสีย บางราย คือ “อุบัติเหตุ” ที่คุ้นชิน ถูกเหมารวม ไปกองไว้ในเทศกาลวัน ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่
ไม่ได้แยกแยะ ออกจากอาการ ที่มา ในอุบัติเหตุนั้นๆ
เมาแล้วขับ-ขับรถเร็วเกินกว่ากฏหมายกำหนด หรือ ขาดความระมัดระวัง เป็นปรกติวิสัย ประมาทเลินเล่อ…ฯลฯ
ทุกๆวัน แม้จะไม่ใช่ในเทศกาล ก็มีคนบาดเจ็บถึงตาย แบบซ้ำซาก วันละนับ100 ราย…แทบทุกวัน
โดยเฉพาะ…วัยรุ่น วัยคะนอง ติดเหล้าเมายา ยกพวกตีรันฟันแทง ก็ไม่ละเว้น วันพระ-ข้างขึ้นข้าแรม
แน่นอน…ปีใหม่ ปีเก่า พ่อ-แม่ผู้ปกครอง หัวหลักหัวตอ ในครอบครัว ก็มีน้อยมาก ที่คอยดูแล ด้วยความห่วงใยลูกหลาน
หรือ…ห้ามปรามไม่ให้นำรถขับขี่ตระเวณ สร้างเวรสร้างกรรม ในยามวิกาล
มานั่งน้ำตานองหน้า ก็ต่อเมื่อได้รับรู้ความจริง…ต้นตอที่มาของความตาย
ถ้าครอบครัวเอาใจใส่ห่วงใย….ไม่ปล่อยให้ลูกหลานตัวเอง ออกไปหาเรื่องใส่ตัว ก็คงมีส่วนลดตัวเลข ความสูญเสียลงได้มากทีเดียว!
ดูได้จากตัวเลข…อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับเยาวชน บนถนนสายรอง ตามชนบท ค่อนข้างสูงมากๆ
ถนนทุกสาย ทุกตรอกซอกซอย ที่ทดลองความตาย ของเด็กและเยาวชน ในแทบทุกหมู่บ้านก็ว่าได้
พอได้เสพติดสารพัดยาเข้าไป…ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไป ห้ามปรามได้ทัน
พ่อแม่เอาแต่สุมหัวกัน ในวงสนทนา พอได้ที่ ก็ยกพวกตีกัน…ไม่ต่างกับ ลูกหลานเสเพลข้างถนน
เป็นปี่เป็นขลุ่ย ทั้งพ่อแม่ลูกหลาน… พอเกิดเรื่องถึงโรงถึงศาล ต่างคอตกติดคุกติดตราง
ครับ…ตัวเลขใน 10 วันอันตราย พวกรักตัวกลัวตาย หลังหมดฤทธิ์สุรายาเมา มันก็สายเสียแล้ว
ใช่หรือไม่ครับทุกท่าน…
