ตอน “ตำรวจของนาย”
ตำรวจ…ไม่ว่าจะอยู่ในยุค-สมัย ใครจะมาเป็นผู้นำ ก็ยังทรนงองอาจกับเส้นทางความก้าวหน้า ที่หาเงินมาซื้อตำแหน่ง ได้เดินไปด้วยกันกับนาย บนเส้นทางสีเทา…
เอาเงินมาเสริมบารมีและใช้อำนาจ จนได้ครองยศครองตำแหน่ง…เสพติดกันมา
ใช่จะเพิ่งมียุคนี้…หรือยุคใหม่ของผู้นำ จะลบรอยคราบสกปรกทิ้งไป ก็พูดได้…แต่ไม่มีใครนำมาใช้ยั่งยืน
ในที่สุด…ก็ยังวนเวียนให้เห็นข้อบกพร่อง ที่ถูกใช้ไปกับช่องทาง “มิชอบ” ที่สร้างความเจ็บปวดกับสังคมผู้บริสุทธิ์ อย่างซ้ำซากจำเจ
ส่วนหนึ่งต้องชี้ไปที่…ผู้นำของพวกเขา ข้ามไม่พ้น “ส่วย” ที่ได้มาจากอำนาจเถื่อน ที่ตำรวจของประชาชน ต้องหาเงินทุกช่องทางส่งนาย
ถ้านายไม่หิวเสียอย่าง…เด็กๆมันก็กินอิ่มนอนหลับได้ พอมีความหวังการใช้พลังงานเพื่อประชาชน
นายทั้งหลาย…ยอมอดอยากปากแห้งลงบ้าง ทุกช่องทางเถื่อนมันก็จะลดลง
ครับ…เกริ่นมาเพื่อให้ภาพลวงตาที่เกาะอยู่กับอำนาจนายนั่นแหละ เด็กๆมันเห็นมา เวลานายไปตรวจราชการ ต้องคอย รับนาย ส่งนาย ก่อนส่งสมุดบันทึก…ให้นายเซ็น
“ได้มาตรวจกองกำกับฯนี้แล้ว…ตำรวจทุกนายตั้งใจปฎิบัติหน้าที่ด้วยความเรียบร้อยทุกประการ” นี่คือคำชมเชยพร้อม…
ซองสีน้ำตาล…ที่แนบไว้กับสมุดบันทึก ต้องไม่ขาดตกบกพร่อง
นายก็กลับไป…หน้าชื่นตาบาน,มีพลังเติมอำนาจที่จะต้องทำหน้าที่ราชการ ตามความรับผิดชอบ…เดินทางไปยังเป้าหมายต่อไป
นี่คือ…ของจริงที่ตำรวจทุกท้องที่ ต้องไม่พลาดกับการรับรองนาย แนวนี้…ที่ใช้กันมายาวนานอย่างได้ผล
ตำรวจทางหลวงระดับกองกำกับฯ…เช่นที่เป็นข่าว,นายไปตรวจไม่พบตำรวจ ตั้งแต่ระดับผู้กำกับฯลงมา มีแค่ตำรวจชั้นผู้น้อยมารับหน้า ถามอะไรตอบไม่ได้ซักเรื่อง
ก็สมควรแล้ว…ที่ถูกตำหนิอย่างรุนแรง ถือได้ว่าละเลยหน้าที่รับผิดชอบ ให้รายงานข้อเท็จจริง เหตุใดทิ้งสำนักงาน…ไม่ทำงานทำการ
ก็คงโดนย้ายกันระนาว…แต่หลังจากนั้น ได้ชี้แจงให้ท่านทราบว่า ตำรวจทางหลวงทุกนาย ต้องออกไปนอกพื้น ที่อำนวยความสะดวกให้กับรถบรรทุกบนท้องถนน
“นายก็รู้ว่า…พวกเราเหนื่อยยากลำบาก ต้องกรำแดดกรำฝน สูดฝุ่นกันทั้งวัน ก็เพื่อเป้าหมายที่นายให้ทำ”
“จะให้นั่งอยู่เฉยๆ…เงินมันจะไหลมาใส่กระเป๋ากางเกงกันง่ายๆหรือท่าน”
นายก็เห็นใจ…จนน้ำลายไหล ตบหัวขอโทษกันไป, ทุกอย่างก็เหมือนเดิม.
